Verbinding moet dus worden gezien als een hernieuwd contact met hulpbronnen uit het verleden die kunnen worden gericht op de toekomst met het nageslacht in gedachten.

Ivan Boszormenyi-Nagy (uit Tussen geven en nemen, p.347)

De contextuele benadering

 In de contextuele benadering wordt er naar vier dimensies gekeken die een persoon gevormd hebben tot wie hij of zij nu is. Als eerste is er de dimensie van de feiten. Daar waar je geboren bent heeft invloed op de rest van je leven. Rijkdom, armoede, ziekte en oorlog horen in deze dimensie thuis. Het kan je overkomen en het kan je aangedaan worden, maar de overeenkomst is dat het een gegeven is. De tweede dimensie gaat over de psychologische ontwikkeling. Dat wat in de jeugd geleerd is, door de al dan niet liefdevolle opvoeding van ouders, heeft invloed op hoe mensen later in het leven staan. Of je geleerd hebt om op eigen grond  te staan en verantwoordelijkheid op je te nemen bijvoorbeeld. In de derde dimensie gaat het over de communicatie en patronen in met name gezinssystemen. Te denken valt aan de mate van openheid in een gezin, de plek in de kinderrij en het kunnen aangaan van een dialoog. Als laatste is er de vierde dimensie, ofwel de dimensie van de relationele ethiek. In deze dimensie gaat het over wat rechtvaardig is in de relaties. Over de balans van het geven en ontvangen. Over ongepast geven, loyaliteit en de invloed van dit alles op de volgende generaties. Hierin gaat het niet over goed of fout, maar over de invloed die de context oftewel belangrijke personen heeft op de ontwikkeling van een mens. Door erkenning, verantwoordelijkheid nemen en ontschuldigen kunnen relaties die ongezond of onrechtvaardig zijn, mogelijk weer hersteld worden. Het is hiervoor nodig dat mensen leren om begrip te hebben voor de belangen van de ander, maar zeker ook dat de eigen behoeften en belangen er mogen zijn en meetellen.